Mój pierwszy dołek na Dukanie

Dziś był mój ostatni dzień "piątki" proteinowej. Do popołudnia było jeszcze w miarę. Na obiad zjadłam grzecznie dwa plastry pasztetu Dukana zagryzając ogórkiem konserwowym, na podwieczorek poprawiłam sernikiem z galaretką i było by chyba nadal ok, gdyby na kuchni nie stał garnuszek z zalewajką i utopionymi w niej trzema parówkami. Oczywiście był to obiadek "normalnych" członków rodziny. Dawno nic tak na mnie nie zadziałało jak ta zalewajka (dla niewtajemniczonych to taka zupka między barszczem białym, a żurkiem).  Uświadomiłam sobie, że choćby mnie skręciło to dukanowskiego barszczu białego ani żurku nie da się wykombinować :( Ta zakazana zupka tak mnie nastroiła, że miałam dziś wyraźny przesyt fazy proteinowej. Jedną pociecha to, że jutro mogę zjeść już pomidorka, który łypał na mnie z parapetu, pieczareczki ściśnięte między jogurtami w lodówce, a na pewno wykombinuję sobie jakąś zupkę! I tak przetrwałam do bardzo późnego wieczora. Ale... wszystkiemu winne to cholerne picie, a co za tym idzie oczywiście... siusianie!

Poszłam na dół za tzw. potrzebą i co zrobiłam? Dopadłam do garnka z zalewajką i wciągnęłam jednym haustem całą łychę z ziemniaczkami i parówę :)

I co teraz? myślę sobie... Poprawiłam jeszcze połową łyżki,  bo przypomniałam sobie słowa dr Dukana, że jak nam się zdarzy zgrzeszyć, to mamy nie robić z tego tragedii i przejść nad tym dalej stosując normalnie dietę. Mądry ten nasz doktor i ludzki człowiek, wymyślił coś na nasze grzeszki i chwała mu za to :) 

Jutro rano ważenie i pierwszy dzień PW więc będę szaleć w kuchni... warzywowo:)

A tak w ogóle, to jestem z siebie dumna, bo to pierwsza wpadka po miesiącu odchudzania.

A zalewajka była pyszna :)